دل می رود و نیست کسی دادرس ما

از قافله دور است خروش جرس ما

هم مشرب اوضاع گرفتاری صبحیم

پرواز به منظر نرسد از قفس ما

بر هیچ کس افسانهٔ امید نخواندیم

عمری ست همان بیکسی ماست کس ما

ما هیچکسان ناز چه اقبال فروشیم

تقدیر عرق کرد به حشر مگس ما

خاریم ولی در هوس آباد تعین

بر دیدهٔ دریا مژه چیده ست خس ما

ما و سخن ازکینه فروزی ، چه خیال است

آیینه نداده ست به آتش نفس ما

بر فرصت خام آن همه دکان نتوان چید

مهمان دماغ است می زودرس ما

مکتوب وفا مشعر امید نگاهی ست

واکن مژه تا خوانده شود ملتمس ما

بیدل به جنون امل ازپا ننشستیم

کاش آبله گیرد سر راه هوس ما